اثر پیشگیری کننده ی سیر بر هیستوپاتولوژی کبد و نشانگرهای آسیب آن در موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: دیابت ملیتوس با تغییرات بیوشیمیایی، فیزیولوژیکی و پاتولوژیکی کبد در ارتباط است. در این مطالعه اثر پیشگیری کننده ی آب سیر بر تغییرات ساختار کبد موش های صحرایی و فعالیت آلانین آمینوترانسفراز (alt) و آسپارتات آمینوترانسفراز (ast) سرم بعد از تزریق استرپتوزوتوسین (stz) بررسی شد. مواد و روش ها: 40 سر موش صحرایی به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند: الف) گروه طبیعی (n)، ب) گروه طبیعی + سیر (n+g): 6 هفته 1 میلی لیتر آب سیر را روزانه به ازای هر 100 گرم وزن بدن دریافت کردند، ج) گروه دیابتی، (d): به این گروه 60 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن داروی stz تزریق شد، د) گروه دیابتی + سیر ـ قبل (d+gb) که 3 هفته قبل از تزریق استرپتوزوتوسین آب سیر دریافت کردند و 3 هفته بعد از دیابتی شدن نیز مصرف آب سیر را ادامه دادند، ﮬ) گروه دیابتی+سیر بعد (d+ga) که در پایان هفته ی سوم و پس از دیابتی شدن به مدت 3 هفته آب سیر دریافت کردند. بررسی تغییرات هیستولوژیک کبد با رنگ آمیزی هماتوکسیلین ـ ائوزین و میکروسکوپ نوری انجام شد. یافته ها: فعالیت alt و ast در گروه d افزایش معنی دار نسبت به سایر گروه ها نشان داد (05/0>p). در گروه های d+gb و d+ga فعالیت سرمی alt نسبت به گروه d کاهش معنی دار نشان داد. فعالیت سرمی ast در گروه d+gb اختلاف معنی داری با گروه های n وn+g نداشت و نسبت به گروه d کاهش معنی دار نشان داد. نکروز پراکنده ی هپاتوسیت ها، بی نظمی صفحه های کبدی و التهاب لنفوسیتی در گروه d مشهود بود. در گروه های d+gb و d+ga در مقایسه با گروه d علایم مذکور بهبودی نشان دادند. نتیجه گیری: آب سیر می تواند بر تغییرات آمینوترانسفرازها مؤثر باشد و باعث پیشگیری از تخریب بافتی کبد طی القای دیابت ناشی از stz می شود.